Big Ice, Cerro Torre en Monte Fitz Roy
Door: Daphne
Blijf op de hoogte en volg Daphne
13 Maart 2014 | Argentinië, El Chaltén
Time flies when you're having fun, ik zie nl. dat we al weer drie weken verder zijn. Ik verliet jullie in Ushuaia, waar ik een paar ontzettend leuke en gezellige dagen beleefde met heel veel vrienden van vrienden. Maar waar ik ook een bezoek aan het lokale ziekenhuis bracht (een huisarts had voldaan, maar dat bleek veel ingewikkelder) met aanhoudende maagklachten. Anderhalf uur later en met maagbeschermers en ontstekingsremmers op zak was het herstel ingezet en drie dagen later had ik helemaal nergens meer last van.
Op 5 maart was het tijd om per bus Tierra del Fuego te verlaten en via Chili en een veer over de Magellan Straights naar het vaste land van Patagonië te reizen. Bestemming: El Calafate, reistijden: vertrek om 5 uur 's ochtends, aankomst 2 uur 's nachts de volgende dag. Gekkenwerk natuurlijk, maar als andere opties ontbreken of een godsvermogen kosten, leg je je snel neer bij deze dienstregeling. Daarbij weet ik inmiddels dat dit soort absurde tijden in het zuiden van Argentinië en Chili eerder regel dan uitzondering zijn.
El Calafate was uitvalsbasis voor twee bezoeken aan de gletsjer Perito Moreno, een van de enige twee nog steeds groeiende gletsjers ter wereld. Op dag een heb ik vanaf de 'balconies' uren naar voorkant van deze kolos staan kijken, waar af en toe waanzinnige stukken vanaf brokkelden en met een enorme donder in het water stortten. Op dag twee een zogenaamde 'big ice trekking' gedaan. Helaas was het weer heel wisselend en hebben we op verschillende momenten regen, wind en sneeuw moeten trotseren tijdens onze wandeling langs, op en door de gletsjer. Het was een zware dag die we deels op zgn. clamp-ons, ijzers die onder onze schoenen werden gebonden, doorbrachten. Op een gegeven moment probeerden we helemaal verzopen te lunchen in de luwte van een paar ijspieken, maar zonder succes. Nat en koud zijn we maar weer snel aan de wandel gegaan en even later maak je dan toch weer een foto met doorbrekend zonnetje. Heel bijzonder. Na een pittige wandeling van een paar uur terug naar de 'refugio' werden we weer opgepikt om met de boot naar het vaste land te worden teruggebracht. Onderweg werd whisky geschonken en kregen we een aandenken aan deze heftige en bijzondere dag waar ik ondanks het afzien met heel veel voldoening op terugkijk.
El Chaltén was de volgende bestemming. Een ochtend in de bus er naartoe leverde al waanzinnige plaatjes op toen we vanaf een enorme vlakte en langs een gigantisch meer recht op het Andes-gebergte afreden. El Chaltén was geweldig. Een klein dorp waar ik een deel van de mensen die ik in El Calafate was tegengekomen weer tegen het lijf liep op de vier prachtige wandelingen die ik er maakte. Woorden schieten te kort om de prachtige plaatjes te beschrijven die ik heb mogen bewonderen van Cerro Torre (alleen op afstand, want op de wandeling naar de voet van deze nagenoeg onbeklimbare piek was hij in wolken gehuld) en Mount Fitz Roy (3405m), de hoogste piek in dit gebied. Luguber detail was dat mij op de ochtend voor vertrek naar de voet van Fitz Roy door de eigenaar van mijn hostel werd verteld dat op 14 februari een Amerikaanse klimmer bij de beklimming van Fitz Roy tegen de rotswand door een rots was geraakt en hangend aan de rotswand was overleden. Door slecht weer en andere omstandigheden kregen ze hem er niet weg en heeft hij er zeker twee weken gehangen. Toen Cesar van het hostel het mij vertelde wist hij niet of het inmiddels al gelukt was, maar gelukkig bleek hij inmiddels naar beneden gehaald te zijn.
Overdag maakten we in kleine clubjes mooie wandelingen en ook de avonden waren erg gezellig. Zware inspanning verbroederd, bleek. En het was leuk om zowel op de wandelingen als in het dorp regelmatig dezelfde mensen tegen te komen. Vooral een stel uit São Paulo was altijd in voor een praatje en een geintje hier en daar. Grappig genoeg geen Nederlander gezien. Alleen op de top op afstand even twee Nederlandse meisjes gehoord. Ik vermaakte me er goed met een Amerikaanse, Sloveense, een Ier, twee Engelse zusjes en Belg Yves de Bruyne. Die laatste is sinds kort in België bekend van zijn avonturen in het reisprogramma Bye Bye Mama dat in oktober en november werd uitgezonden. Hij ging anderhalf jaar geleden met een vriend (en tevens cameraman) van hem op reis en ze besloten hun avonturen vast te leggen met goede apparatuur. Bij terugkomst heeft die vriend een pilot in elkaar gezet en is ermee langs de verschillende productiehuizen gegaan. Een heeft het opgepikt en samen hebben ze nog zeven afleveringen gemonteerd en zo is het twee maanden lang wekelijks op TV1 uitgezonden en hebben ze de kosten van de reis (en de reis die hij nu aan het maken is) en de aangeschafte apparatuur weer terugverdiend. Hoe gaaf! En een leuke gast.
Na vier dagen El Chaltén had ik weer een lange dag, 24 uur, in de bus naar San Carlos de Bariloche voor de boeg. Het klinkt als een eeuwigheid, en dat is het ook, maar eerlijk gezegd voelt het totaal anders aan dan wanneer je even lang in een vliegtuig zou zitten. Ik neem me steeds voor dit verslag te schrijven en veel te lezen in mijn boek of over de volgende bestemming, maar ik slaap het grootste deel of staar uren uit het raam. Maar van alle voornemens kwam tot nu toe maar weinig, zoals jullie hebben gemerkt. Tot nu, terwijl ik al weer uit Mendoza vertrek. Daarover later meer...
Op 5 maart was het tijd om per bus Tierra del Fuego te verlaten en via Chili en een veer over de Magellan Straights naar het vaste land van Patagonië te reizen. Bestemming: El Calafate, reistijden: vertrek om 5 uur 's ochtends, aankomst 2 uur 's nachts de volgende dag. Gekkenwerk natuurlijk, maar als andere opties ontbreken of een godsvermogen kosten, leg je je snel neer bij deze dienstregeling. Daarbij weet ik inmiddels dat dit soort absurde tijden in het zuiden van Argentinië en Chili eerder regel dan uitzondering zijn.
El Calafate was uitvalsbasis voor twee bezoeken aan de gletsjer Perito Moreno, een van de enige twee nog steeds groeiende gletsjers ter wereld. Op dag een heb ik vanaf de 'balconies' uren naar voorkant van deze kolos staan kijken, waar af en toe waanzinnige stukken vanaf brokkelden en met een enorme donder in het water stortten. Op dag twee een zogenaamde 'big ice trekking' gedaan. Helaas was het weer heel wisselend en hebben we op verschillende momenten regen, wind en sneeuw moeten trotseren tijdens onze wandeling langs, op en door de gletsjer. Het was een zware dag die we deels op zgn. clamp-ons, ijzers die onder onze schoenen werden gebonden, doorbrachten. Op een gegeven moment probeerden we helemaal verzopen te lunchen in de luwte van een paar ijspieken, maar zonder succes. Nat en koud zijn we maar weer snel aan de wandel gegaan en even later maak je dan toch weer een foto met doorbrekend zonnetje. Heel bijzonder. Na een pittige wandeling van een paar uur terug naar de 'refugio' werden we weer opgepikt om met de boot naar het vaste land te worden teruggebracht. Onderweg werd whisky geschonken en kregen we een aandenken aan deze heftige en bijzondere dag waar ik ondanks het afzien met heel veel voldoening op terugkijk.
El Chaltén was de volgende bestemming. Een ochtend in de bus er naartoe leverde al waanzinnige plaatjes op toen we vanaf een enorme vlakte en langs een gigantisch meer recht op het Andes-gebergte afreden. El Chaltén was geweldig. Een klein dorp waar ik een deel van de mensen die ik in El Calafate was tegengekomen weer tegen het lijf liep op de vier prachtige wandelingen die ik er maakte. Woorden schieten te kort om de prachtige plaatjes te beschrijven die ik heb mogen bewonderen van Cerro Torre (alleen op afstand, want op de wandeling naar de voet van deze nagenoeg onbeklimbare piek was hij in wolken gehuld) en Mount Fitz Roy (3405m), de hoogste piek in dit gebied. Luguber detail was dat mij op de ochtend voor vertrek naar de voet van Fitz Roy door de eigenaar van mijn hostel werd verteld dat op 14 februari een Amerikaanse klimmer bij de beklimming van Fitz Roy tegen de rotswand door een rots was geraakt en hangend aan de rotswand was overleden. Door slecht weer en andere omstandigheden kregen ze hem er niet weg en heeft hij er zeker twee weken gehangen. Toen Cesar van het hostel het mij vertelde wist hij niet of het inmiddels al gelukt was, maar gelukkig bleek hij inmiddels naar beneden gehaald te zijn.
Overdag maakten we in kleine clubjes mooie wandelingen en ook de avonden waren erg gezellig. Zware inspanning verbroederd, bleek. En het was leuk om zowel op de wandelingen als in het dorp regelmatig dezelfde mensen tegen te komen. Vooral een stel uit São Paulo was altijd in voor een praatje en een geintje hier en daar. Grappig genoeg geen Nederlander gezien. Alleen op de top op afstand even twee Nederlandse meisjes gehoord. Ik vermaakte me er goed met een Amerikaanse, Sloveense, een Ier, twee Engelse zusjes en Belg Yves de Bruyne. Die laatste is sinds kort in België bekend van zijn avonturen in het reisprogramma Bye Bye Mama dat in oktober en november werd uitgezonden. Hij ging anderhalf jaar geleden met een vriend (en tevens cameraman) van hem op reis en ze besloten hun avonturen vast te leggen met goede apparatuur. Bij terugkomst heeft die vriend een pilot in elkaar gezet en is ermee langs de verschillende productiehuizen gegaan. Een heeft het opgepikt en samen hebben ze nog zeven afleveringen gemonteerd en zo is het twee maanden lang wekelijks op TV1 uitgezonden en hebben ze de kosten van de reis (en de reis die hij nu aan het maken is) en de aangeschafte apparatuur weer terugverdiend. Hoe gaaf! En een leuke gast.
Na vier dagen El Chaltén had ik weer een lange dag, 24 uur, in de bus naar San Carlos de Bariloche voor de boeg. Het klinkt als een eeuwigheid, en dat is het ook, maar eerlijk gezegd voelt het totaal anders aan dan wanneer je even lang in een vliegtuig zou zitten. Ik neem me steeds voor dit verslag te schrijven en veel te lezen in mijn boek of over de volgende bestemming, maar ik slaap het grootste deel of staar uren uit het raam. Maar van alle voornemens kwam tot nu toe maar weinig, zoals jullie hebben gemerkt. Tot nu, terwijl ik al weer uit Mendoza vertrek. Daarover later meer...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
