Schoolbanken, steak en Eva Perón

Hallo allemaal,

Het komt er steeds niet van om even rustig te gaan zitten en jullie bij te praten over mijn Argentijnse avontuur. Ik ben zelfs bang dat een enkeling niet eens op de hoogte is van het feit dat ik er voor twee maanden tussenuit gepiept ben om mijn Spaans op een acceptabel niveau te krijgen en om wat van dit prachtige land te zien. Dus voor diegenen: ik zit sinds 14 februari in Buenos Aires en kom half april pas terug!

Na 15 uur vliegen en een taxirit van drie kwartier stond ik al weer bijna twee weken geleden om 9 uur 's ochtends op de stoep van mijn onderkomen voor de eerste 16 nachten van mijn verblijf in Argentinië. Ik had een paar dagen nodig om te acclimatiseren, het is broeierig warm met ong. 27 graden, maar op dag twee van de Spaanse lessen kwam ineens de vaart erin. Ik kwam eindelijk in contact met diverse leuke en interessante mensen en zo lopen de dagen sindsdien heel hard vol. Vandaar dat het nog best moeilijk is een momentje te vinden om e.e.a. met jullie te delen.

Ik zit deze eerste twee weken in Buenos Aires en heb vijf dagen per week vier uur per dag (van 10 tot 14.00 uur) les. Dat bestaat eruit dat ik me door eindeloze vragenregens worstel in zeer gebrekkig Spaans: Wie ben je? Waar kom je vandaan? Waarom en hoe lang ben je hier? Wat heb je gister na de les gedaan? Wat zijn je plannen voor vanavond? En zo komt de tegenwoordige tijd, tig soorten verleden tijd en ik geloof binnenkort ook de toekomstige tijd langs. Nu is grammatica in geen enkele taal mijn 'strong suit', maar deze werkwoord vervoegingen 'are pushing it'. Het is sowieso al weer even geleden dat ik in de schoolbanken zat, dus de eerste dagen liep mijn hoofd volledig over. Ook heb ik spijt als haren op mijn hoofd dat ik mijn 'Nederlandse' cursusboeken niet heb meegenomen, want de Aula-werkmethode gebruiken we hier ook, maar dan enkel in slecht gekopieerde vorm en ik heb voortdurend de behoefte om nog ff terug te bladeren naar het begin, waarvan wordt aangenomen dat ik dat al volledig onder de knie heb. Echter niets is minder waar, na twee jaar stil gelegen te hebben is het allemaal aardig ver weg gezakt en is het, zoals gezegd, flink worstelen. Maar goed, ik heb nog steeds goede moed dat ik met meer Spaans thuis kom dan waarmee ik van huis ging. :-/ :-)

Ik woon deze ruime twee weken in een appartement in de wijk Recoleta (voor de BA-kenners: één blok van Santa Fe, op Junín) samen met vier anderen. De eerste paar dagen verliepen wat rommelig, maar met het vertrek van een Nederlands meisje dat bijzonder veel energie vrat en de komst van twee vrolijke jongens hebben we inmiddels een hele gezellige club bij elkaar, bestaande uit: Malena (leuke Argentijnse uit Bariloche, 20, student industrieel design en nichtje van de huiseigenaresse), Marisela (bijzonder lieve Venezuelaanse, 30, werkte voorheen als producente van televisieprogramma's over reizen, werkt nu als fotografe op de hop-on, hop-off-bus en gaat in maart met een studie beginnen), Ruben (vrolijke energieke Nederlander, 21, gaat samen met mij naar El Pasaje Spanish School en is hier om 5 maanden international business te studeren, als hij het Spaans ooit onder de knie krijgt :-)) en tot slot Endrick (Venezuelaan met enorm aanstekelijke lach, 32, werkt in de reclame, PR, is klussen binnen aan het harken, maar doet op dit moment niet zoveel).

We zitten in een oud kolossaal appartementengebouw zoals ik ze ook uit NY ken. Vooral de lift is een belevenis op zich. Een hele lange smalle met marmeren platen bekleedde gang leidt er naartoe. Twee uit hekwerken bestaande schuifdeuren, die buitensporig veel lawaai maken, bieden toegang tot een liftoppervlak van niet meer dan 65x100 cm. Het was dus best even proppen die eerste dag met twee personen een rugzakje en een tas van toch 21,4 kg. Daarbij heb ik steeds weer het angstige gevoel dat ik aan dit gevaarte nog wel eens een vinger zou kunnen verliezen als ik niet heel goed uitkijk. Maar oh wat fijn dat ik mijn bagage niet naar 'piso 3' hoefde te zeulen!

Nou ja, verder biedt het sociale leven zowel thuis als op school iedere dag eindeloze mogelijkheden om de tijd door te brengen in de kroeg, met het regelen van praktische zaken als geld wisselen op de zgn. Blue Market en het bezoeken van diverse buurten en toeristische attracties in de stad.
Ik heb inmiddels een fietstocht van 7 uur door de stad gemaakt, meerdere keren met verschillende mensen de gezellige buurten Palermo en San Telmo bezocht. Net als Caminito, een klein, zeer kleurrijk buurtje in het verder nogal ruige La Boca, tevens bekend van het beruchte voetbalteam Boca Juniors. En natuurlijk de begraafplaats van Recoleta waar Eva Perón begraven ligt. Verder ben ik dit weekend naar muziekfestival Ultra geweest. Een gigantisch festijn dat over is gewaaid uit Miami en waar vijf Nederlandse dj's draaiden, met afsluitende acts Tiësto en Hardwell. Jullie kennen mij natuurlijk niet als liefhebber van het genre, maar er zaten best wat lekkere nummers tussen en het was hoe dan ook leuk een keer meegemaakt te hebben. Mede omdat we zelfs om half zes 's ochtends nog prima in een hemdje buiten konden lopen. Enige minpuntje, was de enorme wiet walm waar echt geen ontkomen aan was. Zo heb ik zeker de equivalent van een joint gerookt in de zes uur blootstelling hieraan.

Verder heb ik via Couchsurfing de geboren en getogen 'porteña' (inwoner van Buenos Aires) Ximena (32) ontmoet. Een schot in de roos. Ik benaderde haar oorspronkelijk met de vraag of ik mijn eerste twee nachten in BA op haar bank kon doorbrengen, maar toen dat niet uit kwam stelde ze voor later die week voor een hapje en een drankje af te spreken. We blijken bijzonder veel dingen gemeen te hebben. Ze werkt in Social Media voor Young & Rubicam, we kijken dezelfde Netflix-series en films, lezen dezelfde ebooks en ze voetbalde tot ze vorig jaar haar kruisbanden en meniscus beschadigde. We kunnen allebei geen genoeg krijgen van ijs en nu komt 'ie: ze heeft in haar woonkamer net als ik en op dezelfde plek een muur appeltjes-groen geschilderd, met matching kussens en een matching sprei op de bank. Echt hilarisch. Hoe dan ook, ik heb na een avondje bankhangen gister alsnog haar 'couch' uitgeprobeerd. Helemaal top!

Vrijdag ga ik met vier jongens van de talenschool en Ximena naar het theaterspektakel Fuerza Bruta in het Recoleta Cultural Center. Al weer ruim een jaar geleden zou ik met vrienden in Nederland naar deze van oorsprong Argentijnse show gaan, maar toen ging de producent failliet en kregen we na een paar weken ons geld terug. Dit keer kost een kaartje geen €85, maar 150 pesos, oftewel nog geen €10,50 als je je euro's op de Blue/Black Market hebt gewisseld. Ik ben heel benieuwd.

Goed, dan zitten mijn eerste weken in Buenos Aires er al weer op. Zondagochtend om 4.45 uur vlieg ik naar de zuidelijkste stad op aarde, Ushuaia, op Vuureiland. Daar vervolg ik mijn Argentijnse avontuur op een plek die in geen groter contrast kan staan met Buenos Aires. Kortom, wordt vervolgd...

Saludos, Daphne

PS. Oh ja, ik ben dus wat overhaast en niet heel goed voorbereid vertrokken, dus voel je vrij om mij je tips en suggesties te sturen. Maakt niet uit of het om verblijfplaatsen, restaurants, wijnhuizen, dorpen, steden, activiteiten of busmaatschappijen gaat. Ik hou het waarschijnlijk bij Argentinië, met een enkel uitstapje naar Chili voor Torres del Paine (als het lukt om dat te regelen) en misschien Brazilië om de Iquazú Falls vanaf die kant te bekijken.