Rafting, zeven meren en wijn

Na het wintersportgevoel van het diepe zuiden kan ik, aangekomen in Bariloche, voor het eerst af en toe in een T-shirt en vestje de straat op. Het hostel (Hostel Inn) ligt tegen een steile heuvel met prachtig uitzicht over Lago Nahuel Huapi. Ik heb er voor twee nachten een privé kamer geboekt met eigen badkamer en voel me de koning te rijk. Na een dagje lummelen en het regelen van verschillende vluchten voor het laatste deel van mijn reis, besluit ik de volgende dag met twee Australiërs en een Argentijn uit het hostel mee te gaan raften op de Rio Manso. Het was een topdag! Met in totaal drie boten zijn we over 10 rapids gegaan van de 2e tot de 4e categorie. Ik zat naast de Australiërs met nog twee Amerikanen en Duitsers in de boot. Dikke lol. Wederom geen Nederlanders te bekennen. Marcos, de Argentijn, zat in een andere boot, die onderweg twee keer een bemanningslid verloor. Onze gids, Atu, maakte er een dolle boel van en probeerde ons twee keer ondersteboven te krijgen, maar gelukkig zonder succes. De vier heren in onze boot gingen op een gegeven moment vrijwillig over boord, maar schrokken zich dood van de temperatuur van het (smelt)water, haha. Wij dames vonden het wel prima en waren al nat en koud genoeg geworden van het watergevecht dat ergens onderweg ontstond. Na drie uur op het water zijn we net over de grens met Chili weer opgepikt en hebben we terug in het basiskamp lekker geluncht voor we weer naar Bariloche terugreden.

Volgend project was het vinden van één of meer reisgenoten om in een huurauto de 'zeven meren route' af te rijden. Ik had een briefje bij de receptie van het hostel neer gelegd en even leek het erop of een leuk Frans stel aan zou haken. Helaas kwamen zij in de knoop met een trekking die zij wilden doen en de beperkte mogelijkheden om het beginpunt daarvan te bereiken, maart uiteindelijk meldde Marcos zich. Een webredacteur van 28 uit Resistencia in het noorden van Argentinië. De drie daaropvolgende dagen ben ik met hem langs de leuke dorpjes Villa La Angostura, San Martín de los Andes, Junín de los Andes en natuurlijk zeven meren getrokken in een VW Gol (nee, geen Golf). Hoogtepunt, letterlijk, was de vulkaan Lanín, die zich maar kort liet zien, voor hij achter een wolkendekken verdween. Het was ook ideaal om mijn Spaans te oefenen, want Marcos sprak nog slechter Engels dan ik Spaans sprak.

Dieptepunt, en mijn eigen stommiteit, was dat ik er aan het eind van dag twee achter kwam dat ik mijn creditcard was verloren. Dat kon in mijn beleving op twee plekken gebeurd zijn, maar beide plekken lagen zo'n 100 km (waarvan 20 km onverharde weg) terug op de route en er was geen enkele garantie dat ik hem terug zou vinden, of dat niet iemand anders hem al opgepikt had. Omdat ik me ermee moest identificeren bij een online geboekt hostel en drie nog komende vluchten, besloten we echter toch diezelfde avond nog terug te rijden. Na eerst bijna Chili in te zijn gereden door een gemiste afslag, een helse twintig km dirt road in het pikkedonker, een telefoontje naar VISA (waarna ik besloot de kaart niet te laten blokkeren) en een vruchteloze zoektocht langs een muurtje waar we eerder die dag een korte stop hadden gemaakt, kwamen we rond 23 uur (voor de derde keer) aan in San Martín de los Andes. De volgende ochtend hebben we bij de politie gemeld dat ik de kaart was kwijtgeraakt, mocht iemand hem komen inleveren en zijn we naar het afgelegen meertje Lago Hermoso gereden waar ik de kans het grootst achtte dat ik hem verloren had. Het kleine koffietentje waar we gezeten hadden was nog dicht en zou dat nog twee uur blijven, dus we besloten in de omgeving te informeren of iemand iemand kende die er werkte, om telefonisch contact mee op te nemen. Geen succes, niemand wist iets, na drie pogingen in de weide omgeving besloten we het er maar bij te laten. Twee km dirt road terug op de verharde weg zagen we ineens een bord dat suggereerde dat er op een smal weggetje omhoog een kleine politiepost was. Marcos ging kijken, maar het bleek een school te zijn. Bizar toeval wilde echter dat daar de moeder van de kok van het koffietentje werkte. Ze belde haar zoon, die haar vertelde de dag ervoor inderdaad een credit card gevonden te hebben. Haha! Ongelofelijk maar waar, twee uur wachten verder, overhandigde hij mij vrolijk mijn kaart. En zo hebben we veel van de zeven meren twee of drie keer gezien...

Terug in Bariloche nog een Flamenco-avond (alleen live muziek, geen dans) beleefd en toen was het tijd om afscheid te nemen van Marcos en het zuiden.

Mijn laatste lange busreis, van 20 uur, bracht mij van Bariloche naar Mendoza. Vanaf daar heb ik nl. drie vluchten geboekt naar Salta, Iguazú en Buenos Aires. Hier kon ik eindelijk mijn muts, handschoenen en gewatteerde broek voor de rest van deze reis naar de bodem van mijn tas verplaatsen. Tijd voor shorts, t-shirts en wijn! Mendoza is tot mijn verbazing een zeer boomrijke stad van een mooi formaat, met een paar prachtige parken en pleinen. Jaque Mate Hostel, waar ik vijf dagen verbleef is gloed nieuw en ligt op een steenworp afstand van de uitgaansstraat en op een 1 km van het hart van de stad. Het weer is goed, er hangt een ontspannen sfeer en ik merk dat ik na alle drukte en fysiek inspanning van de afgelopen weken eindelijk de rust vind om uren op het Plaza Independencia onder de bomen naast een enorme fontein mijn boek te lezen.

Samen met een Engelse advocate uit Londen waarmee ik een kamer deel, doe ik twee wijntoers. De eerste is een halve dag en valt wat tegen. Alleen de olijfboomgaard die we ook bezochten was een succes. De wijn die we bij twee wijngaarden geschonken kregen, was zonder uitzondering ondermaats 'to say the least'. Een dag later besloten we het heel anders aan te pakken en boekten we een 'high end' Mendoza Wine Bike Tour door de Valle de Uco. Er was mij door het Duitse stel van het raften op het hart gedrukt dat ik hoe dan ook moest proberen wijnhuis Salentein te bezoeken, iets wat hun niet gelukt was, vanwege grote drukte. Het geluk wilde dat deze wijnfietstocht een bezoek en rondleiding op Salentein en een 7-gangen lunch bij Bodega Andeluna behelsde. Het was in een woord fantastisch! Wat een superdag. Salentein blijkt van een Nederlander te zijn die hier in 1992 is neergestreken en in Nijkerk een kasteel heeft met dezelfde naam. Het is werkelijk onvoorstelbaar wat hij in de afgelopen jaren heeft opgebouwd. Ze noemen het de 'cathedral of wine', en niet zonder reden. Het is een prachtig gebouw met een waanzinnige wijnkelder waar ondergronds concerten worden gegeven terwijl het publiek in een grote cirkel tegen de wijnvaten leunt. Wat een feest voor het oog. En eindelijk ook lekkere wijn! Helaas ligt de focus in dit hele gebied vooral op de rode Malbec en krijg je overal qua wit alleen Chardonnay, waar ik niet bepaald warm voor loop, maar deze was zowaar goed te drinken.

Na anderhalf uur op Salentein stapten we dan eindelijk op de fiets. Na een ietwat saaie rit van 19 km langs een lange rechte weg, maar wel met een prachtig uitzicht op de Andes achter de wijngaarden, kwamen we aan bij Andeluna. Hier geen rondleiding, maar een waanzinnige lunch van 7 gangen met matching wijnen, waar we 3 uur over deden. Kortom, als ik eerlijk ben, ging deze 'Wine Bike Tour' vooral over het eten. Oh ja, én ik heb hier de lekkerste wijn tot nu toe gedronken, de Andeluna Torrontés 2013.
Op mijn laatste volle dag in Mendoza ben ik met Mark uit Sydney op de bus naar Maipú gestapt om bij Hugo's een fiets te huren en nog een wijnhuis (La Rural) en een chocolaterie & olijfboomgaard te bezoeken. Een heerlijk relaxt dagje dat ons ook nog naar een Beer Garden bracht en eindigde bij een heerlijk Mexicaans restaurant.

Vanavond ben ik aangekomen in Salta in het noordwesten van Argentinië. Wat ik hier ga doen? Geen idee nog... En zo zijn jullie weer (bijna) helemaal bij!